Bestiariusz

ZOMBIE

średnia długość życia nieokreślona, rasa rzadko występująca

Istoty z pozoru bardzo przypominające ludzi. Są od nich jednak dużo silniejsze, a ich ciała regenerują się nawet do kilkudziesięciu razy szybciej. Organizm zombie jest w stanie trawić jedynie kofeinę, alkohol i ludzkie organy wewnętrzne, z których najbardziej pożądanym jest mózg. To właśnie ludzkie mięso jest im niezbędne do przeżycia - potrzebę pożywienia się nim powszechnie nazywa się "nowym głodem". To dziwne uczucie, którego nie czuje się w żołądku, lecz wszędzie po równo, jako dręczące, osłabiające wrażenie rozpadania się komórek ciała. Często młodzi, nowo przemienieni nieumarli nie potrafią sobie z nim poradzić, choć i wśród starszych jest to dość powszechnym zjawiskiem - by panować nad nowym głodem, potrzeba dużo samodyscypliny i siły woli. Typowo "ludzki" pokarm jest natomiast zwracany w niemal stu procentach przypadków. Jego spożycie często powoduje osłabienie, a nawet kilkudniową "chorobę" porównywalną z zatruciem pokarmowym. Niemożliwe jest dla nich uzależnienie się od czegokolwiek, a wszelkiego rodzaju trucizny działają na ich organizm jak zwykła substancja odurzająca powodująca natychmiastowe otępienie i senność.

Zombie wyglądem nie różnią się szczególnie od przedstawicieli rasy ludzkiej. Częstą zmianą jest jednak nietypowy kolor białek (najczęściej czerwony, rzadziej czarny) i tęczówek. Zawsze także po przemianie widoczna jest zmiana barwy skóry - staje się ona poszarzała, niekiedy wręcz nienaturalnie biała. Jako nieumarli zombie są istotami, których procesy życiowe ustały w chwili ich przemiany, co sprawia, że do końca egzystencji nie są w stanie zmienić swego wyglądu zewnętrznego.

Jest to jedyna znana rasa, do której przynależność nie jest dziedziczna. Przemiana w zombie jest rytuałem okrutnym i bolesnym, wymagającym odpowiedniej wiedzy i umiejętności, co sprawia, że uprawnienia do przeprowadzania jej mają tylko nieliczni. Do dziś praktykuje ją jedynie rodzina LaNeuro. Zakazaną sztuką jest wskrzeszanie zmarłych i czynienie z nich zombie (co jest możliwe jedynie do około dwóch godzin po zgonie), choć w specjalnych sytuacjach - najczęściej za przyzwoleniem głowy rodów - robione są wyjątki od tej zasady. Zombie przemienionych po śmierci nazywa się "odrodzonymi".
OSOBNIKI NIEPODLEGŁE GŁOWIE RODÓW PRZEZNACZONE SĄ DO ODSTRZAŁU I NIE POŻYJĄ DŁUGO.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

WAMPIRY

średnia długość życia nieznana, rasa rzadko występująca

Podobnie jak nieumarli, w dużej mierze przypominają ludzi. Cechują się wręcz nienaturalną bladością, niską temperaturą ciała, utrzymującą się przeważnie w granicach 15-17 stopni Celsjusza, oraz charakterystycznymi wydłużonymi, ostrymi kłami. U starszych osobników często, lecz nie zawsze występują również nieco wydłużone, spiczaste uszy. Z natury są silniejsze i szybsze od ludzi, niewiele, ale wciąż wystarczająco, by móc bez problemu uśmiercić przeciętnego człowieka. Ich zmysły także są czulsze, szczególnie węch i słuch, wzrok zaś niemal koci; porównywalny do ludzkiego w ciągu dnia, o wiele lepszy nocą. Nie posiadają lustrzanego odbicia, zapach czosnku niebywale je drażni, ale jego śmiercionośna siła to stuprocentowy mit, podobnie jak spopielanie się pod wpływem promieni słonecznych, spanie w trumnach i zmienianie się w nietoperza. Najlepszym sposobem do zabicia wampira jest pozbawienie go głowy lub przebicie jego serca osikowym kołkiem.
Wampiry niejednokrotnie obraźliwie nazywane są pijawkami; do życia niezbędna jest im krew - najczęściej ludzka, ze względu na walory smakowe, jednak zdarzają się również przypadki "wampirów-wegetarianów", żywiących się krwią zwierząt. Dzieci Nocy zmuszone są odżywiać się w regularnych odstępach czasu; obfity posiłek (w zależności od wieku od czterech do pięciu litrów krwi) spożywany musi być nie rzadziej niż raz na 3-4 tygodnie. W przypadku dłuższego głodowania ciało wampira zaczyna się rozkładać; jest to proces samoistny i nieodwracalny, prowadzący do osłabienia, chorób, a w skrajnych przypadkach nawet do śmierci krwiopijcy. Część z nich zawiera swego rodzaju kontrakt z ludźmi - wybierają człowieka zdesperowanego, gotowego na wszystko, który godzi się regularnie oddawać im swoją krew w zamian za złudną wizję możliwości stania się kiedyś podobnym krwiopijcą jak jego pan. Przemiana żywiciela, następująca na skutek wypicia odpowiedniej ilości wampirzej krwi, jest jednak ogromną rzadkością; większość wampirów nie pragnie konkurencji w dostępie do świeżej posoki i raczej zabija swego ludzkiego "pupila" niż pozwala mu stać się swoim pobratymcem.
Przy stałym dostępie do krwi długość życia nie jest ograniczona, jako że wampiry nie starzeją się i są odporne na groźne dla ludzi choroby. Mimo to dziś niewielu przedstawicieli ich gatunku może poszczycić się życiorysem sięgającym wstecz dalej niż parędziesiąt lat, jako że od lat dwudziestych XX wieku są konsekwentnie tępione przez nieumarłych. Wampir utrzymujący się przy życiu od ponad wieku jest ogromną rzadkością i przeważnie wchodzi w skład Starszyzny.
SPOŁECZNOŚĆ DOWODZONA PRZEZ STARSZYZNĘ SANKCJONUJĄCĄ LICZBĘ I WIEK OSOBNIKÓW.